Als ik denk aan parken dan is dat altijd iets wat opdoemt, waar je in kan rijden en wat je omringt. Hier is dat toch iets anders. Onderweg van Albuquerque naar Holbrook komen we Petrified Forest tegen. Vanaf de snelweg is nog niets te zien. Maar na de ingang bij het eerste uitkijkpunt kijken we naar beneden. Daar bevinden zich heuvels in allerlei verschillende lagen en kleuren. Het waait er ontzettend hard. We rijden een route van noord naar zuid dwars door het park. Naar mate we verder naar het zuiden rijden zien we waar dit park haar naam aan verdiend heeft. Er liggen overal versteende bomen (of eigenlijk brokstukken) die in de prachtigste kleuren te zien zijn. Zoals de Amerikanen betaamd, zijn overal mooi aangelegde uitkijkposten en paden om te lopen.

We rijden door en komen op Route 66 in Holbrook nog het wigwam hotel tegen. In een cirkel staan allemaal wigwams opgesteld (hotelkamers) en bij elke staat een opgeknapte oude auto. Mark heeft zich ook nog even vermaakt op de rug van een konijn, genaamd Jack Rabbit ‘here it is’.
Het waait flink. Zo flink dat het bijna niet meer leuk is. Maar we halen Flagstaff, een mooie uitgangspositie om de volgende dag op tijd in de Grand Canyon te arriveren.

’s Avonds gaan we voor het eerst uiteten. We hebben mazzel, een steakhouse op de camping. Met zingende obers en serveersters nog wel. Luuk kreeg geen hap naar binnen, maar heeft z’n ogen uitgekeken ?

We arriveren mooi op tijd in de Grand Canyon en vinden nog net een plekje voor onze RV. We lopen naar The South Rim van het park en daar kijken we onze ogen uit. Hoewel het voor Mark de tweede keer is, blijft dit uitzicht spectaculair! We kijken een gigantische diepte in. De grond is uitgesleten en we zien allemaal verschillende lagen en kleuren, en geërodiseerde vormen. Onderin zien we een heel klein stukje van de Colorado rivier en dan besef ik me pas dat ik totaal mijn ruimtegevoel kwijt ben. Het perspectief valt weg omdat we aan de bovenrand staan en meer dan 1600m naar beneden kijken. Zo raar! Tegelijkertijd kost het dus ook even om de omvang in je op te kunnen nemen. Ik raak niet uitgekeken.

’s Middags nemen we een bus naar het westelijke deel van de Rim. Al net zulke spectaculaire uitzichten. Luuk zit voor het eerst in een bus vol met mensen, ook hij kijkt zijn ogen uit. En alle passagiers vermaken zich ook met hem “oh what a cutie!”.

Vandaag zit het helaas niet mee. We hebben een koude nacht achter de rug. Het begint te hagelen en natte sneeuw raast horizontaal langs ons heen. We bezoeken het visitor center en ’s middags/’s avonds tussen de buien door zoeken we nog wat uitzichtpunten op. Morgen nog wat kansen om op weg naar Page een paar mooie uitzichten mee te pakken.